Osoba, wobec której pracodawca naruszył zasadę równego traktowania w zatrudnieniu, ma prawo do odszkodowania w wysokości nie niższej niż minimalne wynagrodzenie za pracę, ustalane na podstawie odrębnych przepisów (Kodeks Pracy, art. 183d).
Sąd Najwyższy w powiększonym składzie rozpoznawał przekazane mu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne: Czy warunkiem zasądzenia na rzecz pracownika odszkodowania, o którym mowa jest w art. 183d k.p. jest wcześniejsze wniesienie przez niego odwołania od wypowiedzenia w trybie art. 45 §1 k.p.
Rozbieżności w tym zakresie istniały nie tylko w orzecznictwie sądów pracy, ale także w orzeczeniach SN. W orzecznictwie spotyka się pogląd, że pracownik może wykazać bezprawność rozwiązania umowy o pracę wyłącznie w postępowaniu z tytułu odwołania od tego rozwiązania.
W orzeczeniu z 14.02.2013 r. (III PK 31/12) SN uznał, że dochodzenie roszczeń z tytułu wadliwego wypowiedzenia umowy o pracę nie jest koniecznym warunkiem zasądzenia odszkodowania za dyskryminację. Orzeczenie wydane na skutek przedstawionego zagadnienia prawnego ujednolici orzecznictwo w tym zakresie.
